Wie leeft in stijl, neemt afscheid in stijl

De respectabele leeftijd van 100 jaar heb je net niet gehaald. Je was nog goed bij de tijd ondanks dat je geheugen je iets vaker in de steek liet. Genieten van je familie deed je enorm. Regelmatig maakten jullie nog uitstapjes; ‘Back to Memory Lane’. Toerend in de auto zichtbaar genietend. Onderweg wist je alles te vertellen over de plekjes waar je langskwam. Een ijsje eten, smullen van een heerlijke lunch en van een goed glas wijn, ook dat deed je nog steeds graag. En ineens was alles over. Je maakte een lelijke val.

Op jouw leeftijd nog een zware operatie ondergaan vonden de artsen te risicovol en dus werd er besloten je wat tegen de pijn te geven. Na 3 dagen blies je jouw laatste adem uit. Je had een prachtig leven gehad en daar was je dochter dankbaar voor.

Herinneringen aan de keukentafel
Enkele uren later zat ik bij haar aan de keukentafel en vroeg haar hoe zij jouw afscheid wilde vormgeven. Je vrienden zijn er allemaal allang niet meer. Je gezin was eigenlijk nog alles wat je had. We telden 25 personen en als snel werd duidelijk dat je gezin zich zo verloren zouden voelen in een kille grote aula. ‘Dan gaan we op zoek naar een mooie kleine locatie’ zei ik. Om de perfecte locatie te vinden moest ik meer weten over jou. ‘Vertel eens wat meer over je vader’ zei ik. Er werd nog een flinke kop thee ingeschonken alvorens de prachtige herinneringen ter tafel kwamen.

Klein maar fijn
We besloten om je afscheid klein en intiem te houden. Warm, met allen die je lief zijn en vooral heerlijk eten. Uit ervaring weet ik dat dat de fijnste uitvaarten worden omdat het dan juist om de essentie van het leven gaat. We kozen voor een prachtig landgoed in de plaats die voor jou zo belangrijk was. In een echte oldtimer brachten we jou naar deze bijzondere plek. Je gaf niet veel om auto’s maar deze zachtgele Volvo Duet had je zeker kunnen waarderen. Het was een koude winterdag met een prachtig zonnetje erbij.

Je werd op handen gedragen
Letterlijk en figuurlijk. Je kleinkinderen droegen je op de schouders de zonovergoten serrekamer binnen. En de mooie herinneringen aan jou maakten de toeschouwers deelgenoot van de fantastische opa die je voor hen was geweest. Een traan werd afgewisseld door een lach. Zoveel mooie verhalen kwamen naar boven en daar was gelukkig alle tijd voor.

Zorgzaam was je voor elk van je kleinkinderen. Elk bezoek van hen was een feest. Je zorgde voor lekkernijtjes, ging met ze naar de bioscoop en luisterde nog net niet ‘headbangend’ met ze naar de muziek van nu. Al die prachtige verhalen werden afgesloten met een heerlijke 3 gangenlunch, nadat we jou in de Volvo Duet hadden uitgezwaaid.

Ik aanschouwde dit perfecte tafereeltje en kon niet anders dan genieten. 100 jaar leven en dan zo afscheid nemen, ik teken ervoor.