Brievenbusgeluk

Op een zonnige ochtend rinkelt mijn telefoon. Het is een keurige dame op leeftijd, die vraagt om mijn hulp. Haar man is zojuist overleden en ze weet niet zo goed wat ze moet doen. Het overlijden van haar geliefde heeft haar duidelijk overvallen. Verdrietig geeft ze toe dat de dood onbesproken is gebleven met haar geliefde. En nu de dood zo dichtbij is, is ze onthand. Ik stel voor dat ik direct in de auto stap en naar haar toe kom.

Ruimte voor kwetsbaarheid
In een statig woonhuis word ik hartelijk ontvangen. Ik krijg een prachtig, kwetsbaar porseleinen kopje met thee in mijn handen gedrukt en besluit om haar eerst de ruimte te geven om haar hart te luchten.

Moedig houdt ze zich groot, toch laat ze ook af en toe een traan. Ik neem alle tijd voor haar en haar kwetsbaarheid. Geleidelijk neem ik haar stapje voor stapje mee in een voor haar onbekende wereld. Elke keuze wordt zorgvuldig afgewogen en bezegeld met: “Ja, dát zou hij fijn hebben gevonden.”

In afwachting van
Aangezien hij voor veel mensen van betekenis was, komt er een mooie kennisgeving in de landelijke dagbladen. Uitgebreid nemen we ook hier de tijd voor. Uit elk laatje van haar secretaire haalt ze wel een rouwadvertentie die zij in de loop van de jaren verzameld heeft. Allemaal personen die voor haar van betekenis zijn geweest of indruk hebben gemaakt in haar eigen bloeiende carrière. Ineens worden die kennisgevingen voorbeelden voor haar. Voorbeelden van hoe zij graag de advertentie zou willen opstellen. Het eindresultaat is prachtig. Een advertentie die siert in zijn eenvoud. De advertentie wordt naar de krant gestuurd in afwachting van… Ja, in afwachting van wat eigenlijk?

Bundeltje herinneringen
De postbode kreeg het druk. Dagelijks vulde de brievenbus zich met de ene na de andere mooie handgeschreven enveloppe. Als ik haar enkele dagen na de uitvaart bel met de vraag hoe het met haar gaat, kan ze een kleine glimlach niet onderdrukken.

“Dees” zei ze; “Ik krijg zoveel ontzettend lieve brieven en kaarten. Uit onverwachte hoek en zelfs van mensen die ik niet ken. Het doet mij zo enorm goed. Brieven vol karakterschetsen die ik natuurlijk herken. Maar ook zoveel, voor mij, onbekende anekdotes. Het geeft mij zoveel troost en kracht. Ik had geen flauw benul dat dit met een rouwadvertentie zo werkte.”

Elke avond ging ze naar bed met een bundeltje herinneringen. Dan openende ze één voor één die prachtige enveloppen en viel in slaap met mooie -nieuwe- herinneringen aan haar geliefde echtgenoot. Maar niet zonder de plechtige belofte aan haarzelf, dat zij vanaf nu ook brieven gaat schrijven om haar mooie herinneringen te delen met hen die eenzelfde verlies lijden.