Als je het leven los moet laten

Op het moment dat je de boodschap krijgt “We kunnen niets meer voor je doen, je bent uitbehandeld” stort je wereld in. Wat moet je nu? Je realiseert je maar al te goed dat je het leven moet gaan loslaten. Je leven, je toekomst, alles verandert. En dat geldt niet alleen voor jouw leven, maar ook voor het leven van de mensen om je heen, je partner, kinderen, ouders en vrienden. Zij raken niet alleen jou kwijt, maar ook het leven dat zij met jou hebben. Hoe bereid jij je hierop voor? Kan dat eigenlijk wel?

Vreemd genoeg als er een kindje op komst is, zijn er talloze cursussen om je voor te bereiden op dat nieuwe leven. Er zijn allerlei regelingen en instanties weten je direct te vinden met ‘blije dozen’ en geboortepakketten. Maar wat als je het leven moet loslaten? Als de dood nadert? Weten we dan wat de mogelijkheden zijn? Waar je voor begeleiding terecht kunt?

Je wordt namelijk nauwelijks tot niet benaderd door instanties die jou én je naasten kunnen begeleiden bij dit proces. Er wordt niet verteld welke veranderingen het met zich meebrengt en welke zorg er te verkrijgen is voor jou én jouw naasten. Waarom eigenlijk niet? Omdat we er niet over na willen denken? Of omdat we er niet bij stil willen staan dat ons leven eindig is?

Wees gerust, de zorg is er zeker wel. Je moeter alleen zelf naar op zoek. Belangrijker: ga met elkaar in gesprek en geef vooral heel duidelijk aan wat jij wel en vooral wat jij níet wil. En is jouw verwachtingspatroon gelijk aan dat van de mensen om je heen? Want jij kunt wel beslissen dat jij er klaar voor bent, maar zijn jouw naasten dat ook? Wat ga je doen bij ondraaglijk lijden? Wat als je intensieve zorg nodig hebt? Wie kan én wil jou verzorgen? Hoe lang kan iemand voor je zorgen en wie zorgt voor hem of haar? Heb je weleens gehoord van palliatieve sedatie, mantelzorgmakelaars, rouwbegeleiding voor gezinnen of de Stichting Komma, die ongeneeslijk zieke ouders in staat stelt een blijvende herinnering na te laten aan hun kinderen?

In de praktijk zie ik veel moegestreden families die hebben geworsteld met dit soort vragen. Ik kan je vertellen; het geeft rust als er wél van tevoren met elkaar over gesproken is. Of dat je er in ieder geval zelf over hebt nagedacht of het hebt opgeschreven. Het is zaak om daarin de balans te vinden met jezelf én met de mensen om je heen. En kom je er samen niet uit? Klop dan aan bij je huisarts. Die kan je écht helpen. Wees vooral mondig genoeg.

En als alles duidelijk is, begin dan aan je ‘bucket-list’ óf beter nog je ‘f*ck-it- list’. Láát vooral de dingen die je niet leuk vindt, want tijd is kostbaar en voordat je het weet ben jij er klaar mee. Of klaar voor!