De laatste keer

Als ik een uitvaart begeleid, komt altijd de vraag aan bod of de familie het fijn vindt als ik een stukje voor de rouwauto uitloop op de dag van de uitvaart. Maar wist jij dat voorlopen eigenlijk helemaal niet hoeft? Het is géén wet van Meden en Perzen. En niet iedereen stelt dit op prijs. Toch wordt bij de meeste families gelukkig -ja- geknikt.

Mijn ervaring
Acht jaar geleden overleed mijn lieve schoonmoeder. Op het moment dat onze uitvaartbegeleider voor de rouwauto liep, huilde de hemel. Het kwam met bakken uit de hemel. De uitvaartbegeleider liet zich er niet van weerhouden en bleef in stijl voor de rouwauto uitlopen, ondanks zijn natte pak. Dát moment, dát beeld ontroerde mij. Wind of regen, hij was zich, ondanks zijn ongemak, bewust van wat hij aan het doen was. Mijn schoonmoeder verliet onder zijn begeleiding haar geliefde woning. Wij voelden ons gezien. En dat beeld heeft ertoe geleid dat ik op eenzelfde maar -eigentijdse- wijze vele families mag begeleiden bij verlies.

De pet gaat af
Stel dat ik jou je eigen straat uit mag begeleiden dan gebeurt er vaak veel bijzonders. Buren komen uit hun huizen om jou voor het laatst te groeten. Soms is dit in een erehaag, soms gewoon bij hun eigen tuintje. Mensen stoppen met hun auto of stappen van de fiets af. Er zijn zelfs pubers die stoppen en hun pet afzetten als ik voorbijloop. Hele bijzondere momenten zijn dat. Iedereen is zich er dan even van bewust dat het hem of haar kan overkomen. Of dat het hun vader of moeder of andere dierbare kan zijn.

Jouw buurt
Als de rouwauto de straat uitrijdt, loop ik en neem ik alles in me op. En ik ben mij, net als de uitvaartbegeleider acht jaar geleden, bewust van hetgeen ik aan het doen ben. Ik loop samen met jou nog eenmaal door jouw straat. De straat waar je misschien je hele leven hebt gewoond. Misschien is dit ook de straat waar je kinderen zijn geboren en opgegroeid. De straat waarin zich een groot deel van jouw leven heeft afgespeeld. Misschien zie ik je autootje nog ergens staan en mag daar een van je kleinkinderen in rijden. Als aandenken aan jou. Dit soort gedachten kunnen mij dan enorm ontroeren, want ik ben me bewust van jouw geleefde leven.

Klein sprongetje
Als jij de hoek omrijdt richting de begraafplaats, het crematorium, de kerk of andere locatie stap ik vlug in mijn auto en rijd ik vooruit naar die locatie zodat ik je daar kan ontvangen. Het laatste stuk loop ik weer voor de rouwauto uit naar de plek waar het afscheid plaatsvindt. Het voor de rouwauto uitlopen hoort bij mijn werk, daar zijn we in opgeleid. Gelukkig is voor jou de keuze vrij om hier gebruik van te maken of niet. Maar mijn hart maakt altijd een klein sprongetje als ik dit voor de allerlaatste keer voor iemand mag doen.