De expositie van háár leven

De expositie van haar leven. Dat zou wel heel erg mooi zijn.
In een chique voorwijk van Den Haag loop ik een adembenemend mooi appartement binnen. Een prachtige dame op leeftijd met goed gekapte haren en een verzorgd uiterlijk begroet mij hartelijk. Om haar hals hangt een eindeloos lang parelsnoer die, terwijl ze mij een dampend kopje thee inschenkt, danst tegen de porseleinen theekan. Ik bekijk haar appartement en zie de statige portretten van haar inmiddels overleden echtgenoot. Daarnaast valt mij een mooie verscheidenheid aan kunst op. Als deze dame geen kunstliefhebber is, dan weet ik het niet meer.

De tijd nemen
Maar voor die kunst ben ik niet gekomen; ik ben er op haar eigen verzoek. De klok heeft voor deze dame namelijk vijf voor twaalf geslagen. Haar rest niet veel tijd meer. Ik kan haar dan geen tijd geven, maar ik kan wel de tijd voor haar nemen. En dat doe ik.

Anders dan wellicht de eerste aanblik aan deze chique dame doet vermoeden, zit hier tegenover mij een behoorlijk vrijgevochten dame. Ondanks de in die tijd zo bekende traditionele rolverdeling houdt zij zich veel met kunst en spiritualiteit bezig. De meeste kunst uit haar appartement is van haar hand. Ze wil dan ook voor haar eigen afscheid vér buiten de lijntjes kleuren. Alleen weet ze niet zo goed hoe. Ik neem daarom alle tijd om haar beter te leren kennen en vraag haar naar haar leven. Wat haar bezighield, wat haar drijfveer is geweest en waar ze blij van werd.

Liefde voor kunst
Ze vertelt mij dat ze door de carrière van haar liefhebbende echtgenoot over de hele wereld met hem meereisde. Ze woonden op de mooiste plekken op aarde, maar daardoor was er voor een eigen carrière geen tijd. Wel verdiepte zij zich in de lokale kunst, waarmee eigenlijk haar passie werd geboren. Met het overlijden van haar man houdt het reizen op en moet zij zich settelen, maar de liefde voor de kunst blijft. Dus als zij in een advertentie in de krant ziet dat een museum vrijwilligers zoekt, reageert zij direct. Bijna 25 jaar lang verdiept zij zich in de kunstenaars en hun exposities om vervolgens iedere bezoeker met haar bevlogenheid te omarmen.

En dan stelt zij mij zachtjes de vraag of deze voor haar zo bijzondere plek misschien als achtergrond voor haar afscheid kan dienen. Ik heb op dat moment geen idee, maar een telefoontje kan geen kwaad.

Een unieke expositie
Voor dit uitzonderlijke verzoek maakt de directie een uitzondering. Het museum gaat een uurtje eerder dicht om vervolgens omgetoverd te worden voor haar afscheid. Te midden van de bestaande expositie in het museum krijgt deze unieke expositie een geheel eigen vorm. En na alle mooie woorden, gesproken door de mensen die haar zo lief hadden, wordt de expositie geopend. Met een goed glaasje bubbels en een lekker hapje wandelen de genodigden door de expositie van háár leven…