Een gouden handkus

Laatst was ik in het oosten van het land om een uitvaart te verzorgen. Tijdens de informele borrel zag ik een oudere dame in haar eentje rustig op een bankje zitten. Omdat ze al geruime tijd alleen zat, besloot ik haar wat extra aandacht te geven. Ik liep naar haar toe en hurkte naast haar neer om te vragen of alles in orde was en of ik voor haar een drankje kon halen.

De dame, ik noem haar maar even Aaltje, zat met een mobiele telefoon in haar hand. Je weet wel, zo’n seniorentelefoon met extra grote toetsen. Het was best nog een hip ding. We raakten in gesprek en ik ging naast haar op het bankje zitten. Aaltje vertelde over haar grote schare kinderen, de dorpjes waar ze had gewoond en dat ze getrouwd was geweest. Haar man was al enige tijd geleden overleden.

Ze is verliefd
Tijdens het gesprek gluurde Aaltje regelmatig naar haar telefoon. Het was duidelijk dat ze op een telefoontje zat te wachten. Ik vroeg haar ernaar en haar ogen begonnen direct te glinsteren. ‘Ja,’ zei ze ‘ik heb sinds kort een vriend.’ En ze glunderde vol trots. ‘Hij is al 94 en ik 87, en wat hebben we het leuk samen.’ Wat heerlijk om op die leeftijd nog zo verliefd te kunnen zijn. Er zijn immers genoeg mensen van die leeftijd die achter de geraniums verpieteren en waar geen aandacht meer aan besteed wordt.

Aaltje en ik hadden een mooi gesprek waarin ze vertelde dat ze nog regelmatig allerlei activiteiten onderneemt, zelf nog autorijdt en óók nog zelfstandig woont. 87 jaar en dan nog zo kwiek in het leven staan, ik teken ervoor. Ik rondde het gesprek af -tenslotte was ik aan het werk- en bedankte Aaltje voor het bijzonder fijne gesprek. Als dank werd ik beloond met een dikke knipoog.

Een gebaar van goud
Na een kwartiertje zag ik dat de taxi voor Aaltje was gearriveerd. Ik liep naar haar toe, hielp haar in haar jas en wilde haar naar de taxi begeleiden. ‘Dat is niet nodig lieverd,’ zei ze ‘dat red ik wel.’ Ze pakte mijn hand en drukte er een stevige zoen op. Wat een lief gebaar voor iemand die zij net had leren kennen.

Dit lieve gebaar ontroerde mij. Het raakte mij echt in mijn hart. Een klein, maar waardevol gebaar. Kennelijk betekende het dus echt heel veel voor Aaltje dat ik even tijd had genomen om naar haar verhaal te luisteren. Zonder een dank je wel, wist ik dat ze me dankbaar was. Nog enigszins overrompeld van de handkus, dacht ik: waarom doen we dit niet vaker? Gewoon even de tijd nemen voor elkaar en oprecht luisteren naar een ander, ook als die ander een vreemde voor je is.

Deze dame, die eerst een vreemde voor mij was, werd voor mij Aaltje. Dankjewel Aaltje, voor een bijzondere middag met een gouden randje.