Haar glimlach, onze beloning

Hoe goed je een uitvaart ook voorbereidt en met hoeveel aandacht je een afscheid ook vormgeeft, ik
weet uit ervaring dat de dag van het afscheid vaak in een roes wordt beleefd. Tijdens het nazorggesprek
hoor ik nabestaanden dan ook vaak zeggen: ‘Het is allemaal een beetje langs me heen gegaan’.

Rust is het sleutelwoord
Gedurende de week van het regelen van de uitvaart geef ik families alle ruimte en tijd om weldoordacht
beslissingen te nemen. Veelal overmand door verdriet en onder tijdsdruk worden er soms beslissingen
genomen die achteraf minder goed voelen. Om dát te voorkomen, knip ik de ‘te nemen beslissingen en
taken’ altijd in stukjes, zodat er voldoende tijd blijft om afscheid te nemen maar vooral om weldoordachte
beslissingen te nemen die echt goed voelen

Op fotograferen ligt een taboe
Toen ik enkele maanden geleden een Afscheidsfotograaf ter sprake bracht bij familie na het overlijden
van vader, werd hier door de kinderen direct afwijzend op gereageerd. Helaas bemerk ik dat er nog een
soort van taboe ligt op het fotograferen van een verdriet. Bij leven fotograferen we alles; huwelijken,
geboortes, verjaardagen. Eigenlijk alles om mooie herinneringen vast te houden. Alleen een uitvaart niet.
Jammer, want foto’s zijn herinneringen en dat is al wat overblijft.

Dementie en rouw
Enkele dagen later kwam de familie toch terug op hun beslissing. Moeder heeft een ernstige vorm van
dementie en moest direct na de uitvaart haar vertrouwde plekje verlaten. Vader had thuis altijd de
intensieve zorg voor haar, op zich genomen. Door zijn overlijden was het niet mogelijk om moeder nog
langer thuis te laten wonen zonder die zorg. Daardoor moest ook de moeilijke beslissing genomen
worden om haar na de uitvaart naar een verpleegtehuis te brengen.
In een klap was ze niet alleen haar man kwijt, maar ook haar ‘thuis’. Enorm verdrietig en verwarrend. Haar
hele leven stond op zijn kop. De familie was zich terdege bewust dat de impact groot was voor haar. Om
haar toch zo goed mogelijk te helpen in haar rouwverwerking, kwamen zij terug op hun besluit. Er moest
tóch een fotograaf komen.
Vakkundig werd de hele dag vastgelegd. Een goede rouwfotograaf is zich namelijk goed bewust van zijn
omgeving en alle emoties die er op zo’n dag zijn. Hij manoeuvreert zich geruisloos als een kameleon
door de menigte heen, en zal elk onopgemerkt detail opmerken.

Een glimlach bij de vage puzzel
Toen de kinderen met het mooie album naar hun moeder gingen en samen met haar de foto’s bekeken,
fonkelden haar ogen en verscheen er een grote glimlach: ‘Wat was het een mooie dag hé?!’ Bij het zien
van de prachtige foto’s werden haar wazige herinneringen heel helder. Zo noemde ze iedereen bij naam
en kletste honderduit over de beleving van die dag.
Met het vastleggen van de uitvaart, hielpen de kinderen haar om de vage puzzel opnieuw te leggen. Ook
al was het dan maar voor héél even.