Ik kerst-mis jou

Van moeten naar ont-moeten
Jaren geleden schreef ik een artikel over mijn man. Hoe wij elkaar, inmiddels bijna 10 jaar geleden, hebben ontmoet. In die 10 jaar bleef hij, onvermoeibaar en zoveel eerder dan ik dat deed, durfde of kon, de rivier oversteken. Van zijn oever naar de mijne. Zijn hand bleef uitsteken om mij te blijven ontmoeten.
Letterlijk ont-moeten. Want wat moest ik toch veel van mezelf, en wat moest hij toch weinig.

Ik denk dat er geen twee mensen zo verschillend zijn, zoals wij dat zijn. En dat ont-moeten heb ik echt geleerd van hem. Achteraf gezien was ik als kind best wel dwars als ik het woordje ‘moeten’ hoorde. Ik kon me (en nog steeds) ergeren aan het opvolgen van regels, gewóón omdat het zo van ons in de maatschappij verwacht wordt. Neem nou bijvoorbeeld de Kerst.

It’s all about DNA
Vroeger was mijn moeder al weken in de weer om een uitgebreid Kerstmaal te bereiden. Weken zat ze vol in de stress en was ze niet te genieten. En waarom? Voor die ene avond waarbij we allemaal ‘gezellig’ bij elkaar moeten zitten? Na 3 weken in haar nabijheid voorafgaande de Kerst vond ik het lastig om op Kerstavond gezellig te doen. De ergernissen in huis, hadden mijn plezier in een fijne Kerstavond verpest. -Sorry Mam-

Maar zoals dat nou eenmaal werkt met DNA, bleek ook ik een complete stressbom voor de Kerst. Totdat ik mijn lief ontmoette en leerde te ont-moeten. Al jaren vieren wij een ontspannen en vrijblijvende Kerst. Onze kinderen komen wanneer het hún uitkomt en er is een goede cateraar om de hoek, dus voor mij geen stress meer. Want ik gun mijn kinderen een ontspannen Kerst en mijzelf dus ook.

Kerstgemis
Nu anno 2020 de Corona-Kerst in aantocht is, voel ik heimwee. Heimwee naar de Kerst uit mijn jeugd. Naar alle stress in de voorbereiding naar Kerstavond. Naar een diner waar met liefde en zorg aan is gewerkt. (Want uiteindelijk is dat wat mijn moeder natuurlijk deed. Liefde gaat tenslotte door de maag.) Naar de verplichting om bij elkaar te zijn. Naar het opdoffen van mijzelf, de rommel in de keuken en vuilniszakken vol kerstpapier. Want jongens… wat mis ik mijn kinderen dit jaar.

Juist in deze Corona-tijd, voel ik het verlangen om mijn kinderen ‘te verplichten’ om aan de Kerstdis te zitten. Maar het gáát nou eenmaal niet. En daar leg ik me bij neer. Dus óók dit jaar geen Kerststress voor mij. Maar samen met mijn lief. Met een paar extra kaarsjes die ik brand voor al mijn overleden dierbaren en mijn telefoon aan de oplader voor alle extra Facetime momenten met mijn kinderen.